A Illa Infinita.
A miña avoa sorriu
desde ese lado da alma
onde desenredan as cousas esenciais
E tecen as marabillosas.
Ela sabía o que custaba unha guerra
canta dor quedou petrificad detrás dos cristais
das casas que deixaron en silencio.
Xa hai tanto tempo!
E parece que foi onte.
Desde esta ventá
Escoitáronse os disparos ...
E a auga trouxo algún cadáver
á beira da praia de Cesantes,
Esta foi a mensaxe preto do mar
noutros lugares falaban as cunetas.
Como puido ser!
Nas noites
desde esa ventá da casa vella
Puiden ver todo o que contaba,
Ela de pé e eu
apenas sacaba a cabeza.
Eu aínda a escoito,
Sempre a escoito,
coma se seguísemos alí
mirando cara illa e o seu infinito.
Sempre a escoito
en cada imaxe
en cada palabra
en cada tenrura
na súa longa trenza.
A miña avoa sorriu
dende ese lado da alma
onde desenredan as cousas esenciais
E tecen as marabillosas.
Ela sabía tantas cousas!
Nunca a vin chorar.
Xulia María Barros
