Milagre cotián 

Estou na miña lingua

coma si voltara dunha viaxe

tremando en cada acento

Rosalía escorrégase revolucionaria.

Atopo a beleza que abraia

nunha eira engalanada de canastros

e nos muíños esquecidos da auga.

Todo é inmenso nesta Galicia do século XXI

un fabuloso mastodonte vén marcando o paso

Touleaba, quen opuxo a forza do sangue.

As historias estoupan en metáforas

en contos perfeccionados pola fala.

A poética saíu de embaixo dos mandís

das boinas agachadas

e florece en imaxes de cine

en cantares que arrastran.

Cara ás pedras debuxadas polo musgo

voltarán os carros das leiteiras

o soar das campás

e as tardes-noites na cova do augardenteiro.

As avóas quentarán ná cociña de ferro

e entre tazóns de leite con sopas

e manteiga con azucar no pan,

un día, xa fai moito tempo

de novo

comezou a nevar.

#xuliamariabarros